ปฏิญญาปฏิพัทธ์ (แนะนำที่ 15+ ค่ะ)

บางคน...ทำทุกสิ่งเพียงเพื่อลบ ‘ใครสักคน’ ออกจากความทรงจำ

บางคน...ทำทุกวิถีทางเพียงเพื่อเป็น ‘บางสิ่ง’ ในความทรงจำของใครสักคน

ทว่าเมื่อนางกลายเป็นเพียงความว่างเปล่าในสายตาของบุรุษผู้นั้น

วิถีทางใดเล่าที่จะทำให้นางได้มีตัวตนในดวงตาคู่นั้นอีกครา...

‘ทุกอย่าง’ ที่พร้อมยอมกระทำเพียงให้เขาหันกลับมาอีกครั้ง รวมไปถึงการหลอกลวง หักหลัง หรือแม้แต่กำจัดทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางทางอยู่หรือไม่?

‘ทุกอย่าง’ ที่พร้อมจะเสียสละ รวมไปถึงการละทิ้งทุกความดี ละทิ้งมิตรสหาย หรือละทิ้งได้กระทั่งตัวตนที่แท้จริง?

เมื่อรักคือนิยามของทุกสิ่ง เช่นนั้น...การที่นางยอมทิ้งทุกอย่าง

ใช่เป็นการทิ้งความรักของนางไปด้วยหรือไม่หนอ...





 

信灵   ซิ่นหลิง

รัชทายาทแห่งสรวงสวรรค์ โอบอ้อมอารี กอปรด้วยเมตตาต่อสรรพสัตว์ ถึงพร้อมด้วยคุณธรรมทั้งมวล นิสัยใจคอสุขุมหนักแน่น ศรัทธามิคลอนแคลน ทั้งยังมีฝีมือการรบสูงส่ง

紧雨   จิ๋นอวี่

มารจิ้งจอกที่บำเพ็ญเพียรถึงพันปีจึงสามารถคงรูปมนุษย์อยู่ได้ ฉายา ‘ร้อยเงาพันมายา’ นางเชี่ยวชาญการสร้างภาพมายาและการล่อลวงเป็นอย่างยิ่ง ฉากหน้าคล้ายคุณหนูบอบบางผู้หนึ่ง


 

หากหลับตาลงแล้วจะสามารถหยุดความโศกเศร้าได้หรือไม่?

หากปลดหน้ากากบนใบหน้าออกแล้วจะยังทำเป็นเข้มแข็งได้อีกหรือ?

หากเราสองไม่เคยพบพาน ข้าคงมิอาจเชื่อ

ว่าเรื่องที่แน่นอนอย่างหนึ่งในชีวิตนี้ คือการที่ต้องยึดมั่นในรักเรื่อยไป

*รักที่สามารถกุมมือฝ่าฟัน เข้าใจซึ่งกันและกันอย่างลึกซึ้ง

ทว่าโชคชะตากลับโหดร้ายยิ่ง

แม้สองใจรวมเป็นหนึ่ง รักมั่นไม่หวั่นไหว

แต่ยากยิ่งนักที่จะฝืนทานโชคชะตาอีกต่อไป

**ข้าว่ายวนอยู่ในชะตาของท่าน

มิอาจยับยั้งชะตาของตน

ละทิ้งได้แม้ตัวตน ไม่ใยดีกับการได้ลืมตาตื่นอีกครั้ง

เพียงต้องการความฝันที่ได้โอบกอดท่านเอาไว้

รักจารบทกวีในชีวิตให้ข้า

หากมิอาจกำหนดชะตาให้ข้าได้

ชีวิตนี้ที่ท่านมอบให้ ได้แต่ต้องชดใช้ในชาติภพหน้าต่อไป

หากสามารถอยู่เคียงข้างมิห่างหาย

ใครเล่าจะปรารถนาความเดียวดายเฉกนี้

หากข้าเป็นดั่งมด ข้าจะมอบทั้งชีวิตและจิตใจให้แด่ท่านเพียงผู้เดียว

*เพราะคนที่เป็นบุพเพคือท่านเท่านั้น

ข้าจึงมิอาจตัดใจเดินจากมาได้

ปริศนามากมายในชีวิตข้า ล้วนต้องการคำตอบจากท่านเท่านั้น

ข้าเชื่อมั่นหมดทั้งหัวใจ ปราศจากความเคลือบแคลงสงสัย

ชีวิตนี้อยู่ได้เพียงเพราะท่าน

ทว่าท้ายที่สุดกลับไม่อาจฝืนชะตา ทำได้เพียงปล่อยมือให้ท่านจากไป

ทำได้เพียงปล่อยให้เวลาผันผ่าน พร้อมกับสงสัยว่าท่านยังคงจดจำข้าได้บ้างหรือไม่


**ข้าว่ายวนอยู่ในชะตาของท่าน

มิอาจยับยั้งชะตาของตน

ละทิ้งได้แม้ตัวตน ไม่ใยดีกับการได้ลืมตาตื่นอีกครั้ง

เพียงต้องการความฝันที่ได้โอบกอดท่านเอาไว้

รักจารบทกวีในชีวิตให้ข้า

หากมิอาจกำหนดชะตาให้ข้าได้

ชีวิตนี้ที่ท่านมอบให้ ได้แต่ต้องชดใช้ในชาติภพหน้าต่อไป

***ข้าว่ายวนอยู่ในชะตาของท่าน

มิอาจยับยั้งชะตาของตน

ละทิ้งได้กระทั่งตัวตน เพียงต้องการพบท่านอีกครั้ง

ยอมฝ่าฟันพายุโหมกระหน่ำโดยไม่คร่ำครวญ

รักจารบทกวีในชีวิตให้ข้า

แต่มิอาจฝืนบังคับชะตาของข้าได้

ชีวิตที่ท่านหยิบยื่นให้ ขอมอบกลับสู่แผ่นดิน ชดใช้คืนให้แก่ท่าน

ให้ท่านเพียงผู้เดียว

คุยกับผู้เขียน

สวัสดีค่ะ

อนิลสารท หรือจีนเรียก เฟิงชิว (สารทสายลม) คนเขียนหน้าใหม่ค่ะ (บางคนอาจจะแอบรู้จักกันบ้าง 555)
 

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่ได้วนเวียนอยู่แค่แนวเทพเซียน แต่ก็เป็นแนวจีนโบราณนั่นแหละค่ะ ลองเขียนดูเป็นครั้งแรก ยังไงก็ขอฝากเรื่องเอาไว้ด้วยนะค้า ^_^

ขอบคุณทุกคนที่เปิดเข้ามา และขอบคุณทุกคนที่กำลังจะเปิดอ่านบทต่อไปค่ะ

อนิลสารท



ถ้าใครอยากอ่านเรื่องสั้นที่มีความเกี่ยวเนื่องกับปฏิญญาฯ แนะนำเรื่องนี้ค่ะ

ม่วงระย้ารำพัน

"รักและเจ็บปวด
ฤาผลิบานออกมาจากเถาไม้เดียวกัน"




 

◊ SQWEEZ